Mijn vorig postje ging nog over haar pootje en bezoekje aan de dierenarts
Dit postje gaat over de verbreking van onze kattensymbiose
Bruce is er niet meer. Lee moet alleen verder
Dit is tevens een oproep.
Rij alsjeblieft 50 in de bebouwde kom. Ook al is het laat en wil je snel snel thuis zijn.
Zeker als je nog eens op bezoek komt bij ons
Want we zouden Lee toch nog even bij ons willen houden
“Dag madam en meneer, jaaaa we komen hier eens kijken, want onze vétérinaire van ons dorp is gewoon boem baaf gestopt. We reden zijne erf op en hij riep dat ie er mee gestopt is. Vindt ge dat nu kunnen? En we hadden nochtans een afspraak voor onze Chanelleke want ze moet een spuitje”
“Het is nog een kleintje, precies”
“Ja, madammeke, ons Chanelleke is nog maar 9 weken, tis ne pincher. Het blijft maar een klein beezeke maar is ze niet zooo schattig? De eerste paar dagen toen ze bij mij woonde, heb ik constant met haar in de zetel gelegen, ocharme, het was nog maar zo klein. Is het niet Chanelleke? Jaaa, papa zorgt goed voor u hee”
“En ik mag op ons Chanelleke passen als mijne zoon weg moet. Dat wordt gezellig, is het niet, snoezewoezewoefke? Dan komt uwe peter babysitten”
“En madam en meneer, wat zit er eigenlijk in uwen mand?”
“Onze kat.”
“Och god toch. En wat heeft ze voor?”
“Ze heeft iets aan haar pootje. Ze mankt al een dikke maand.En er is een stuk pels af. Waarschijnlijk tussen een muizenval gezeten, toen ze de gevangen muis er tussenuit wilde halen. Want ze vangt graag muizen. ”
Want daarvoor dient een kat.
En niet om snoezewoezewoefke genoemd te worden, en als kind beschouwd te worden.
Anno jaren 80: nog geen sprake van bloggen, mailen, e-cards,….
maar nog the real stuff: poëzietijden: vriendjes en vriendinnetjes maakten tekeningen, schreven gedichtjes, plakten kaartjes,… in klein boekjes met crèmekleurige bladeren. Kinderen koesterden deze boekjes (ik koester ze nog altijd) en lieten ze vol trots aan de andere kinderen zien. Zelfs de juffrouw en meester mochten er iets in tekenen.
Aangezien vriendinnetje V. niet mooi schreef en nog lelijker tekende (of volgens mij gewoon te lui was om al dat werk te doen), mocht mama deze taak klaren.
En wat had mama V. er bij mij bijgeschreven?
“Lachen is gezond, van lachen word je rond”
Als kind wist ik niet wat ik ervan moest denken. Moest ik dan minder lachen en zou ik dan minder rond worden?
Nu, zoveel jaren later, is lachen nog altijd één van mijn favoriete bezigheden.
Gisteren was het bijna de hele avond tot tranens toe.
En dat dankzij Mr. Williams
Ik , mijn vrienden -en ik veronderstel ook de rest van de zaal- zijn hem oprecht dankbaar.
Het was weer een jaar geleden -sinds het vorige optreden- dat ik zoveel gelach rondom mij heb gehoord.
De stress viel zo van iedereens schouders.
Ik zeg het u, lachen is gezond. En dat ge er misschien rond van wordt, nemen we er maar bij.
Het kon me gisteravond gene bal schelen.
Deze nacht stond ik op het punt om te skydiven.
Het was precies levensecht. Ik voelde weer de opwinding van toen ik het echt heb gedaan.
Alleen was ik deze keer bang. In de echte wereld was ik niet echt bang, maar eerder vreselijk nieuwsgierig. En toen mijn
vriendin voor mijn neus naar beneden tuimelde, dacht ik wel: “We zijn goed gek. Welke mens doet nu zoiets?”
Deze nacht heb ik niet gesprongen.
Gewoon omdat de wekker ging. En ik doodongelukkig opstond. Ook al had ik nog eens gesnoozed.
De bittere realiteit.
Haasten haasten om maar zo vroeg mogelijk op de ring te zijn. Om maar niet in de file te hoeven staan.
pfffffwwww
zal ik me altijd herinneren als druk, eigenlijk te druk.
Maar genoten heb ik for sure, ook al gebeurde alles precies in een roes en ging alles o zo snel voorbij.
De goede kant van de laatste dagen van het nieuwe jaar:
-Het gezellig samenzijn met familie
-Het tot tranen toe lachen zowel tijdens kerst met de family als tijdens oudjaar met de vrienden. Want lachen is gezond, maar van lachen word je helaas ook rond.
-Het lekkere eten, en de zeer lekkere wijnen en champagnes
-Het o zo grappige nieuwjaarsversje van mijn nichtje en het heel hard grijnzen wanneer ze op het laatste bijna schreeuwde: “Gelukkig NIEUWSJAAR” Het genieten om te zien hoe ze het telkens opnieuw wilde opvoeren en iedere keer meer intonatie en gebaren gebruikte. Ik zeg het u, het extraverte showgehalte heeft ze van de juiste familie geërfd.
-Het metekindje dat zo smakelijk at, en ook dit herkend werd als een bewijs van in het bezit zijn van de juiste genen
-De fijne kerst-en verjaardagscadeautjes waar ik oprecht blij mee ben
-En natuurlijk niet te vergeten:
De heerlijke momenten in een Zwitserse Stübbe met -de ene keer- een glühwein voor mijn neus, de ander keer een “heisse chocolate mit Sahne oftewel Chocolat mélange”. De grosse pinten hoef ik uiteraard niet te vermelden
-Het heerlijke vrijheidsgevoel terwijl ik van erg steile bergen naar beneden zoefde op mijn soepele latjes, niet bewust zijnde van de steilheid van deze bergen. Want anders durfde ik niet.
-Het zalige zachte geluid van het skiën door poedersneeuw, en dan, als je beneden bent, je verbazen over die ongelofelijke stilte, uitkijkend over een lege piste en omgeving, met enkel wij en het Remi-gevoel van “alleen op de wereld”
-Een goed voornemen, reeds begonnen op de laatste dag van het oude jaar: “BOEOEOEOEOEH aan de sigaretten”
De mindere kant aan de eerste dagen van het nieuwe jaar:
-De toch wel erg geplunderde bankrekening
-En moe jong
-Al dat gekus
Maar toch, toch, toch, benieuwd dat ik ben naar wat me te wachten staat in 2008!
Linke 
